Wanneer Roel gaat staan en begint te klappen voor alle 1400 medewerkers van het speciaal onderwijs krijg ik kippenvel op mijn armen. Deze vader die de moed heeft zijn kwetsbare verhaal op een podium te delen geeft in zijn eentje een staande ovatie aan de medewerkers van de Onderwijsspecialisten die zijn zoon Jonathan 6 jaar geleden een nieuw thuis gaven. Die hem, ondanks zijn vuistdikke dossier vol verhalen van agressie, gedragsproblemen en intense ziekteperiodes met open armen en open harten welkom heetten. Emoties trekken over zijn gezicht.
Liefde. Dankbaarheid. Respect.
Ook de mensen in de zaal gaan nu staan en beginnen in hun handen te klappen. Tranen worden weggeveegd, hoofden knikken ja en het applaus houdt aan.
Ondertussen speelt de band ‘Fix you’ van Coldplay, het nummer waarop we, samen met ouders, een videocompilatie maakten van beelden van Jonathan als kleine blonde jongen. In een ziekenhuisbed, met slangen en snoeren en met een helm die zijn kleine hoofdje moest beschermen bij de duizenden epileptische aanvallen die hem teisteren. Roel vertelt het verhaal zijn zoon terwijl we op het scherm zien hoe hij opgroeit tot een vrolijke jongen, zo hartverscheurend ziek. We zien de liefde van ouders, de zorgen en het uiteindelijk moeten loslaten van dat wat je het meest dierbaar is.
Wat we gehoopt hadden, maar natuurlijk niet konden regisseren gebeurde. De staande ovatie duurt minutenlang.